Lembrando-esquecendo-a Galicia do século XX

Abrin o baúl. Unha nube de pó elevouse dende o seu interior. Pregunteime cantos anos levarían aqueles xornais metidos naquel arcón, aliméntandose sempre do mesmo osíxeno. A nosa Terra, Nós, El pueblo gallego... Boteilles un vistazo. As follas, ríxidas como a corteza das árbores, desfacíanse nas miñas mans. Saquei os xornais da caixa procurando estragalos o menos posible. No fondo do baúl había algo máis. Eran unhas fotografías en branco e negro, probablemente da mesma época que os xornais que, a xulgar polo rótulo do cofre, databan do século XX. De todos os retratos que alí atopei só lembro catro e así é como se aparecen na miña mente:

 

 Resulta compricada a sensación que percorre o meu corpo cada vez que me lembro dese intre... De cando, tan só por curiosidade, abrín aquel cofre vello. Lembro que nese instante me sentin... Vaia, non sabería explicalo. Sentinme coma un sicario, non sei. O meu traballo nese intre deixaba de ter senso. Pero, a lo menos, aprendín algo aquel día. Os meus superiores dixéranme sempre que non debía abrir os cofres que eu custodiaba. A miña labor limitábase a asegurarme de que todas aquelas caixas vellas foran vertidas ó exterior da nave. Tan só era lixo espacial. Eu sempre gustaba de ver como se perdían no espacio, como desaparecían pouco a pouco entre as estrelas. Pero dende que abrin aquela caixa... Fíxome sentir algo dentro de min que non me gustou nada. Comenteillo ó meu superior e recetoume unhas cápsulas máxicas para esquencer esa presión no meu peito coa que non podía convivir. Mais non fixeron o efecto agardado e eu, a causa da miña neglixencia, fun despedido do meu oficio de vertedor de lixo espacial. E consecuentemente, fun expulsado da nave. Agarda un intre. E, agora, onde estou?

Ó filtrarse os raios de luz entre as polas da castiñeira que crece xunto á ventá da miña habitación comecei a ser consciente doutra realidade. Abrin os ollos. As sombras que proxectaba a árbore na parede da miña habitación axitábanse vagarosas, coma xogando entre elas. De súpeto comprendín o que me acababa de suceder; o soño ou, máis ben, pesadelo, que asoballara o meu subconsciente ata que as primeras luces do día fixéronme espertar. Incorporeime na cama, cousa que cada vez me custaba máis dores nas costas. Erguinme e achegueime á mesa á cal me soía sentar a escribir, situada baixo a ventá, acoubillado pola maxestuosa castiñeira. Mirei as letras do último que tiña escrito. As palabras. Tentei pronuncialas ó aire e non puiden evitar que as bágoas daquel vello esvararasen polas súas enrugas. 

E se fora verdade e, algún día, todo aquilo que veían os meus ollos, aquilo que pronunciaban os meus beizos, remataba por converterse en lixo espacial? E se algún día se cambiaban as tornas e aquilo, as palabras que tiña entre as miñas mans, as mesmas que todavía frotaban no aire, remataban por converterse en soños e o que eu antes tiña soñado fora, se cadra, a realidade dun futuro próximo?

Abrin a ventá e deixei que a brisa da mañá acariciara a miña cara. Eu, tan só, pechei os ollos.

Lembrando a transformación do fútbol (do Dépor) en Galicia

O deportivo da Coruña nace no ano 1906 co nome de "Club Deportivo de la Sala Calvet". Será tres anos máis tarde cando, con motivo dunha visita do rei Afonso XIII á cidade, se nomee ó mesmo como presidente honorífico adquirindo así o nome actual: Real Club Deportivo de la Coruña.

Cal é a historia deste clube? Para sabelo non tedes máis que facer clique aquí; a Wikipedia pode resolver todas as dúbidas ó respecto. Eu vou falar doutra cousa. E podería ou ben poñerme no lado do aficionado devoto dicindo: Como é posible que un grupo de compañeiros que se reúnan para xogar acaben, sen darse case de conta, construindo algo tan grande, unha paixón, un sentimento coma é o Deportivo da Coruña? Ou podería, tamén, comezar dicindo: Como é que algo tan san e tan puro coma facer deporte acabe estigmatizado de tal xeito pola codicia do home chegando, incluso, a cegar a este facéndoo esquencer a súa vida real? E case que me quedo coa segunda...


No momento en que se chega a algo, no momento en que se triunfa e ábrense camiños cun fermoso paisaxe no horizonte os intereses económicos aparecen como as abellas nun campo en primaveira. Pero, obviamente, os intereses económicos non se moven sós; son parásitos que se alimentan da debilidade e da avaricia dos homes e poden residir no seu organismo ata o seu último alento chegando a nublar por completo a vista do seu hóspede e creando unha nova retina.

Ben, iso por un lado... Por outro temos a alma perdida, o eu esquencido nalgunha etapa da vida, posiblemente na adolescencia. A persoa vacía ou enganadamente chea. Falemos, pois do hipócrita que confunde un hobby, unha afición, con algo que na realidade está a acaparar a súa vida ata o punto de que o seu estado de ánimo e a súa felicidade depende do estado actual e futuro do seu clube pasando así a súa familia a ocupar un lugar secundario a pesar de que unha voz lle susurra na súa cabeza: <<A túa familia é o primeiro, o que pasa é que tes unha afición, nada máis... O futbol só te importa o xusto>>. Distinguimos, pois, dous tipos de hipócritas. O hipócrita en grado maior, que é do que veño de falar, e o hipócrita en grado menor que, a lo menos, recoñece que o fútbol lle leva a vida e que é o que enche a súa existencia (falemos dos Blues ou outros tantos...).

Pero isto trae consecuencias colaterais... Casualidade? Temos xente que non pensa máis que no fútbol. Quero dicir, xente que non pensa, punto. Repito, casualidade? Casualidade que outros poidan mover máis fichas, roubar, enganar, sen que a xente se alporice máis do xusto porque prefire ver un partido a pensar? É tan só froito do azar ou da propia demanda que a programación das televisións públicas e tamén privadas  esté asolagada de fútbol?


Eu tan só invitaría a pensar no empresario. Non no empresario medio, no empresario de verdade, no capitalista auténtico, chámalle Rockefeller ou chámalle como queiras. Imaxínao sentado no seu sofá, cunha copa de whiskey con xeo na man falando cun colega de oficio-de intereses-, dicindo mentres mira a súa copa: << Queren fútbol? >>. Agora levanta a mirada e mira ós ollos ao seu compañeiro. << Pois darémoslles fútbol, que non se diga que miramos só por nós mesmos >>.


Non sei ti, pero eu xa escoito as súas risas aquí, e iso que nos separa un océano enteiro.