¿Fai falta, en realidade, alonxarnos do presente para comprender o pasado?

viernes, 18 de mayo de 2012

Lembrando-esquecendo-a Galicia do século XX

Abrin o baúl. Unha nube de pó elevouse dende o seu interior. Pregunteime cantos anos levarían aqueles xornais metidos naquel arcón, aliméntandose sempre do mesmo osíxeno. A nosa Terra, Nós, El pueblo gallego... Boteilles un vistazo. As follas, ríxidas como a corteza das árbores, desfacíanse nas miñas mans. Saquei os xornais da caixa procurando estragalos o menos posible. No fondo do baúl había algo máis. Eran unhas fotografías en branco e negro, probablemente da mesma época que os xornais que, a xulgar polo rótulo do cofre, databan do século XX. De todos os retratos que alí atopei só lembro catro e así é como se aparecen na miña mente:






 Resulta compricada a sensación que percorre o meu corpo cada vez que me lembro dese intre... De cando, tan só por curiosidade, abrín aquel cofre vello. Lembro que nese instante me sentin... Vaia, non sabería explicalo. Sentinme coma un sicario, non sei. O meu traballo nese intre deixaba de ter senso. Pero, a lo menos, aprendín algo aquel día. Os meus superiores dixéranme sempre que non debía abrir os cofres que eu custodiaba. A miña labor limitábase a asegurarme de que todas aquelas caixas vellas foran vertidas ó exterior da nave. Tan só era lixo espacial. Eu sempre gustaba de ver como se perdían no espacio, como desaparecían pouco a pouco entre as estrelas. Pero dende que abrin aquela caixa... Fíxome sentir algo dentro de min que non me gustou nada. Comenteillo ó meu superior e recetoume unhas cápsulas máxicas para esquencer esa presión no meu peito coa que non podía convivir. Mais non fixeron o efecto agardado e eu, a causa da miña neglixencia, fun despedido do meu oficio de vertedor de lixo espacial. E consecuentemente, fun expulsado da nave. Agarda un intre. E, agora, onde estou?


Ó filtrarse os raios de luz entre as polas da castiñeira que crece xunto á ventá da miña habitación comecei a ser consciente doutra realidade. Abrin os ollos. As sombras que proxectaba a árbore na parede da miña habitación axitábanse vagarosas, coma xogando entre elas. De súpeto comprendín o que me acababa de suceder; o soño ou, máis ben, pesadelo, que asoballara o meu subconsciente ata que as primeras luces do día fixéronme espertar. Incorporeime na cama, cousa que cada vez me custaba máis dores nas costas. Erguinme e achegueime á mesa á cal me soía sentar a escribir, situada baixo a ventá, acoubillado pola maxestuosa castiñeira. Mirei as letras do último que tiña escrito. As palabras. Tentei pronuncialas ó aire e non puiden evitar que as bágoas daquel vello esvararasen polas súas enrugas. 

E se fora verdade e, algún día, todo aquilo que veían os meus ollos, aquilo que pronunciaban os meus beizos, remataba por converterse en lixo espacial? E se algún día se cambiaban as tornas e aquilo, as palabras que tiña entre as miñas mans, as mesmas que todavía frotaban no aire, remataban por converterse en soños e o que eu antes tiña soñado fora, se cadra, a realidade dun futuro próximo?

Abrin a ventá e deixei que a brisa da mañá acariciara a miña cara. Eu, tan só, pechei os ollos.

No hay comentarios:

Publicar un comentario