Lembranzas do rei suevo Hermerico

A estancia estaba anegada de cores vermellos e granates. As súas paredes estaban engalanadas con enormes lenzos que representaban escenas de caza. E delas colgaban tamén, coma trofeos, numerosas cabezas de todo tipo de animais que semellaban estar aínda con vida unidos a aquel novo corpo que formaban as paredes do salón. As distintas peles de animais que facían as veces de alfombra apenas si deixaban ver a madeira de carballo da que estaba feita o chan. E nese gran salón tan só había un moble. Un enorme trono de pedra cun respaldo no que refulxían pedras preciosas perfilando as siluetas de sete espadas que parecían ir cravarse ao chan.

Estaba todo escuro. Pouco a pouco, foi quen de percibir as borrosas formas que se amontoaban en torno a el. E cando finalmente quedou todo lúcido afogou un grito que pareceu resoar moito máis alá da súa gorxa. Que era aquela estancia? Ó principio pareceulle que o silencio que reinaba nela era impertérrito. Tiña a sensación de que podía incluso escoitar os latexos do seu corazón oprimindo o seu peito acompañados tan só polos bufidos da súa respiración axitada. Pero pronto deu na conta de que estaba totalmente equivocado. Os latexos non eran seus; parecían provir das paredes. E a respiración... non era unha senón dúas. Ou tres... Agarda un intre... Non! Eran ducias e parecían vir daquelas cabezas que colgaban das paredes coma macabros trofeos dun cazador demente. De súpeto os seus ollos puxéronse coma pratos. Que era entón o que oprimía o seu peito?

Buscou unha porta, unha saída a aquela loucura. Pero non atopou nada naquelas paredes que non foran as cabezas que agora parecían ter unha expresión de rabia e os cadros que semellaban ter vida propia na profundidade das súas cores. Que demo era aquela pesadelo no que se atopaba inmerso? Dende logo non podía soportalo máis...

Xirou sobre si mesmo varias veces. Non podía dar crédito ao que agora vían os seus ollos. Estaba pasando de verdade ou os seus nervios estaban xogando con el coma se fose unha marioneta nas mans dun desapiadado comediante? As paredes estaban encolléndose e os animais abrían as súas fauces agardando o momento de chegar onda el para poder devoralo. As peles que recubrían o chan facíanse máis pequenas e, sen embargo, o suntuoso trono de pedra permanecía co seu tamaño orixinal. Sen pensalo dúas veces foi sentarse onda el.
E mentres permanecía alí sentando, cos pés subidos ó trono e vendo como aquelas fauces achegábanse cada vez máis, anhelaba coma nunca fixera antes que fose aquela pétrea cadeira quen de salvalo daquela loucura que o atrapara como unha xigantesca onda ó engulir un barco á deriva cara a negrura das súas profundidades.


-Esperta meu rei!
O rei Hermerico abriu os ollos e viu ó máis fiel dos seus guerreiros asomado entre as teas da tenda.
-Os vándalos achéganse polo leste, cara os Montes Narvasos.
Hermerico quedouse case dez segundos coa mirada perdida nalgún punto da súa dependencia de lona.
-Meu rei?
Nese intre Hermerico ergueuse.
-Da ordes. Que todos estean listos para a batalla. Quero balerio este campamento en quince minutos.
O guerreiro abandonou a tenda do rei. Hermerico saíu ó exterior. Os primeiros raios de sol acariciaron maternais o seu rostro. O rei dos suevos deixou arrolar a súa mirada polo campamento.
Tiña algo claro. Se non morría ese día ía haber moitas almas ás súas costas desexando levalo con elas. E pode que, co paso tempo, fora quen de borrar as imaxes da batalla da súa mente. Pero hai algo que nunca sería capaz de esquecer.

As cabezas dos animais colgando das paredes vermellas daquel salón, as súas respiracións axitadas e feroces e os seus latexos, fundidos nun só, resoando nas paredes daquel salón de caza.

Lembrando de cando levei de festa a un romano por Pontedeume (2ª parte)

Os “vapores etílicos”, como Xulio os chamaba, saturaban xa a súa cabeza (a pesares da coroa de pirixel), a miña e a das trinta ou corenta persoas que tiñamos en torno a nós. A chamativa figura do meu amigo fora achegando xente a medida que avanzaba a noite e, debeu ser gracias o alcol, a maioría dos presentes estaban xa tan seguros coma min de que Xulio viña da cidade de Roma de dous mil anos atrás.

 Xulio levaba xa tempo abondo falando da súa muller. Contounos que, polas noites, acostumaba a pasearse pola domus cunha mascarilla de pasta e leite de burra (tectorium) para mellorar o seu cutes e, ás veces, con outra feita de arroz e fariña de faba para as engurras. Dixo tamén que a súa escrava enchíase a boca de perfume e que o pulverizaba sobre a súa muller para que ulise ben-Xulio pediunos que non o contásemos por aí, pero dixo que aborrecía aquel perfume-. En fin…  Despois dixo algo que primeiro fixo rir a xente e despois case ofendeu… Contou que os romanos acostumaban a lavar os dentes con ouriños e despois deunos a noraboa a todos. A xente non comprendeu isto (non obstante algúns rían por rir). Eu pedinlle que se explicase e informounos de que os ouriños de Hispania eran os máis cotizados. E, como non, máis de un fixo a gracia e aproveitou para regar os álamos do parque dicindo a berros que era o mellor mexo do mundo. Cousas do alcol, vaia.

Despois, como non, preguntáronlle pola súa vida sexual coa muller (obviamente, non con estas palabras). E Xulio decidiu comezar polo principio: <<A noite de vodas… A verdade non sei como sucedeu aquilo-a xente estaba máis atenta que nunca-. Miña nai puxera unha xarra de mel ó carón do leito para que non me faltaran enerxías pero…-algunhas risas descontroladas-. A pesares disto non fun capaz de desflorar a rosa…>> A partir de aquí a Xulio lle custou continuar; a xente non era capaz de manter os seus abdomes relaxados. Finalmente, cando xa empezaban a doer, puido continuar: <<Obviamente tiven que actuar como manda a tradición… Obriguei a miña muller a practicar o coito cunha imaxe de madeira do deus Priapo representado, faltaría máis!, cun gran falo erecto>>. Neste momento a hilaridade acadou o seu nivel máis alto na alameda de Pontedeume e, entre berros descontrolados e risas acompañadas de bágoas, meu amigo Xulio separouse do grupo e foi baleirar o estómago xunta dun banco preto de alí. 

E, non sei porqué, pero foi aquí onde rematou a noite pois eu non me acordo de nada máis. O que pintaba ser unha das peores noites da miña vida resultou ser unha das máis memorables… Polo que sei, Xulio e máis eu volvemos na scooter xa pola mañá e el, ese mesmo día pola noite, esfumouse coma por arte de maxia cara a Antiga Roma.

Ben, aproveitando agora que Xulio xa non está na miña casa, vou falar un pouco de algo que de seguro non lle ía gustar…
 Hai moitísimas cousas que se poden sacar en limpo de nós, como homes e mulleres, se estudamos unha situación coma a da miña anécdota co meu amigo Xulio tendo tanto en conta a situación coma o feito de tratarse dun home do pasado. Pero como non quero escribir a Biblia (a lo menos non enteira) vou falar de algo concreto:
É máis que evidente que Xulio é machista a máis non poder. A súa sociedade natal o é. Pero hoxe esta idea segue existindo. Non ocorren tantas salvaxadas coma na Antiga Roma pero si ocorren. E é moi curioso que aínda que moitos homes non se consideren machistas e cheguen incluso a aborrecer iso actúen ás veces como tal, e non falo de golpear a unha muller; falo de machismo é non é só iso.

Por que as veces xogamos con algún animal pequeno como, por exemplo, cando impedimos o paso dunha formiga cos nosos pes? É para ver que fai a formiga ou porque inconscientemente nos sentimos “poderosos” ó sentirnos superiores a outro ser vivo, capaces de dominalo?

Moitos homes que sempre pensaron estar en contra do machismo actuaron algunha vez así: berrándolle a unha muller ou sentindo desprezo por ela, coma se fose algo inferior, a causa de algo que fixera. Pode ser que haxa unha tendencia biolóxica ó machismo… É dicir, que ó ser os homes máis fortes e vigorosos que as mulleres por natureza haxa unha predilección a sentirse superior a elas e, por tanto, a actuar como se tal ás veces…

Xulio está convencido de que é machista pero, e nós? Soemos crer que non o somos pero non se trata diso… Para non ser machista nin actuar como tal nunca a pesar de que o noso corpo, a nosa voz, nos tente a iso non hai que crer que os homes e as mulleres somos iguais.

 Hai que sentilo e, ata que non o fagamos, poderemos en calquera momento actuar coma se fósemos superiores ante unha muller e, como non o somos, tan só fariamos gala de estúpidos e, aínda por riba, fariamos que unha muller sentise medo. Nesa situación nos sentiríamos, sen darnos conta, coma se xogásemos a facer sufrir a un animal, impedindo o paso a unha formiga, pero a realidade é moi distinta.

Nese momento nós seriamos a formiga e a muller a única persoa.

Lembrando de cando levei de festa a un romano por Pontedeume (1ª parte)

Non me preguntedes como é posible, pero deuse que neste verán veu a visitarme un vello amigo da Antiga Roma. En fin, o caso é que me pediu que o levase a pasalo ben. Insistiu tanto que non me quedou outra que levalo comigo a Pontedeume. A min no me fixo moita gracia a idea pero que lle ía facer? Non lle ía dicir: mira que… dáme vergonza saír contigo. De todos modos, ó final non resultou ser así, pero iso o veremos pouco a pouco:

Era sábado e o único modo que tiñamos de chegar a Pontedeume era mediante o coche de liña. Non obstante, eu descartei esta posibilidade; non ía meterme no bus cun romano. Quero dicir, con alguén vestido de romano, pois iso pensaría a xente xa que ninguén crería que viña realmente de dous mil anos atrás... Entón o que fixen foi pedirlle a scooter a un amigo de confianza que, digamos, me debía un favor. E indo eu na moto, con casco, polo menos aforraríame o ridículo da viaxe. E aló fomos, eu levando a scooter e meu amigo, o romano Xulio, de paquete.

En canto chegamos ó pobo busquei un lugar para deixar a moto no que ninguén me puidese ver baixando dela con Xulio, así que me metín por unhas rúas estreitas un pouco máis alá do instituto de Breamo e deixei a scooter no sitio máis agochado que atopei. Coido que nunca estiven tan nervioso coma no momento no que baixei da moto e vin pasar pola miña cabeza o panorama que se presentaba para aquela noite. Pero pronto estas ideas desapareceron da miña mente ó mirar a Xulio; cando chegou de Roma, tan só me escandalizara pola súa aparencia pero non me fixara nalgúns detalles… Por debaixo da súa túnica puiden ver que meu amigo tiña as pernas depiladas. Pregunteille por isto e o que replicou foi que acababa de chegar dunha batalla e viuse obrigado a depilarse e a facerse tamén a manicura. <<Hai que ter bo aspecto para a guerra>>-dixo. E, na cabeza, levaba algo que xuraría non tiña cando chegou á miña casa. Levaba una coroa de pirixel ! A que, segundo dixo, levaba para “absorver os vapores etílicos”. O que pensei foi: pero estes romanos están tolos! Eu sabía que lles gustaba beber pero…

Cando deixamos os cascos xunta da moto naquela rúa estreita o primeiro que me preguntou foi que onde estaba o alcol. En fin... Meu amigo Xulio ía ao gran. Cando me dixo que quería ir a pasalo ben sen dúbida quería pasalo ben!

Eran xa as once e media e, coa cabeza pegada ao chan, fun con Xulio ata a gasoliñeira. Cando chegamos, pedinlle que se quedara fóra mentres eu compraba alcol. Cando saín con un par de botellas do máis forte que atopei (meu amigo parecía ser duro de fígado), Xulio achegouse a min. Tiña algo na man. <<escoita-dixo-. ¿Queres fornicar con algunha moza hoxe?>> Quedeime a cadros. <<si ho, xa sabes, fornice, que significa curvatura interior dun arco, xa que baixo as bóvedas das pontes e rueiros é onde se pode contratar os servizos das prostitutas romanas... Agora que tes o significado etimolóxico, entendes ou que pasa contigo, rapaz?>> Con medo polo que puidese facer Xulio, asentín. Nese memento ensinoume o que tiña na man. <<¿Menta?>> Dixen eu. <<Pois claro, home. É man dos deuses! Bótaa na bebida dunha moza e agarda xunto a ela a que faga efecto, xa verás… Toda túa!>>.
Non daba crédito. Pero alí estaba eu e, coa menta no meu peto, botei un ollada ó meu redor. Algunhas persoas xa se decataran da presenza de Xulio. Botei a andar diante del cara a alameda, pois parecía que non había xente alí e, polo menos, chamaría menos a atención.

Senteime con Xulio nun banco e saquei as botellas; se cadra o mellor era botarme a beber canto antes… <<Ei!>>-berroume. Eu mirei cara os lados. A xente comezaba a chegar… <<Dime>>-díxenlle en voz baixa para que el baixara tamén a voz. <<Tes papel?>> Nese momento quedei atónito. Xulio acababa de sacar do peto un tipo de herba, pero esta non era menta… ¿Dende cando os romanos…?

Non sei como me imaxinei o que seria saír de festa cun romano; supoño que só contaba con que gustaban de beber… Pero, dende logo, polo de agora meu amigo Xulio me estaba a sorprender de veras! E eu, de pronto, estaba máis tranquilo. Ese medo, ou máis ben pánico, que tiña ó ridículo desaparecera. Agora xa estabamos alí e non había volta atrás así que… de perdidos ao río!

Aínda quedaba unha longa noite por diante.

Lembrando que somos un barco nunha botella de vidro…

No post anterior falabamos das similitudes dun castrexo connosco, homes e mulleres do século vinteún, por seren todos seres humanos, fancendo especial fincapé no desexo de seren lembrados. Non obstante, todavía queda por falar…

Imaxinemos un barco nunha botella de vidro. Unha botella moi resistente dun vidro moi groso aínda que non moi ben pulimentado e irregular. O barco desta representa o home castrexo e a botella as condicións que manteñen a súa estabilidade. O tes? Ben, agora imaxinemos outro barco igual, que representa ó home actual, nun vidro moi fino e fráxil pero perfectamente labrado e totalmente uniforme que representa as condicións que manteñen a nosa estabilidade. Según isto..., non é máis fácil que se rompa o vidro do home de hoxe?

Non é, daquela, máis fácil que o home de hoxe se caia por vivir nunhas condicións máis precarias da súa estabilidade?

Conforme foi avanzando a historia do home, dende a súas orixes foise facendo máis complexa a estrutura na que convive (económica, social e política) e cada vez houbo máis descubrimentos científicos que nos levaron, pouco a pouco, a este contexto no que vivimos hoxe. E se ben é certo que este marco no que se encadra a vida de calquera persoa de hoxe é máis complexo que o dun castrexo tamén o é que o cadro segue sendo o mesmo, é decir, somos os mesmos só que nós nacemos nunca estrutura complicada froito de miles de anos de historia. Pero, en qué repercutiu isto?

 Esta estrutura xa construída ó nacer é algo ó que nos temos que adaptar dende o momento mesmo en que saímos do ventre da nosa nai e alguén na sala de partos anota a hora exacta na que nacemos. Pero non é certo que as veces esta estrutura pode máis ca nós? A súa presión…, non é capaz de facer quebrarse esa botella fráxil saída de fábrica que mantén a estabilidade do nóso barco?

Conforme foron pasando os anos fomos aprendendo da nosa propia historia, a dos homes, e polo tanto fómonos coñecendo cada vez máis ata o punto de que hoxe as relacións sociais son as que gobernan o mundo. Polo tanto, non cabe dúbida de que nós sabemos máis ca os castrexos de nós mesmos, das reaccións e límites do cerebro humano no que as emocións respecta pois, ó fin e ó cabo, levamos experimentado máis ca eles… Pero aqueles homes e mulleres dos castros, libres desa estructura ou sistema no que estamos envoltos agora, tiñan unha botella irregular que mantiña a estabilidade dos seus barcos, pois non facía falta ter ningunha forma para poder adaptarse, e que era polo tanto máis resistente xa que as condicións non daban lugar a fraxilidade…

Como seres humanos somos observadores e así como nós observamos o que temos, é decir, as consecuencias dos nosos actos, da historia e, polo tanto, o presente, os castrexos observaban a natureza que era, a súa vez, o seu presente. E ó igual que nós poderíamos ensinarlles a eles moitas cousas de nós mesmos, dos seres humanos, eles poderían, con toda seguridade, ensinarnos moitas cousas que non sabemos das nosas raíces co que chamamos a Terra. 

Das nosas raíces co universo.

Comezamos a lembrar...

Despois do teaser de presentación cómpre introducir un pouco mellor o que se vai tratar neste blog. E para iso debemos lembrar, lembrar a nósa vida de fai miles de anos. E non pretendo facer unha proclama da reencarnación, nin moito menos. Tan só pretendo que lembremos que hoxe, mañá, e no Neanderthal eramos seres humanos e, por tanto, iguais uns ós outros.



O medo a ser esquecidos, a que ninguén lembre o noso nome é un feito que, pensemos nel ou non, está aí e estivo sempre arraigado ós sentimentos dos homes. Quen non escribiu nunca o seu nome nunha parede? Quen non gravou unhas letras cunha pedra nunha árbore ou nalgunha outra superficie facendo gala de pouco civismo e, o mesmo tempo, de ser humano?
Facendo isto, índa que non se nos pase pola cabeza, o que pretendemos é que ese algo que fixemos, sexa o nóso nome ou un debuxo, quede para sempre ou, a lo menos, iso é o que nos gustaría. Todo ser humano desexa facer algo que perviva máis alá da súa propia mortalidade.


E cando vemos un petroglifo feito polo home castrexo podemos pensar moitas cousas: que era a súa maneira de conectar cos deuses; que marcaban as pedras por algún motivo simbólico... En resumo: pensamos que eran diferentes a nós. E pode que sí o foran no que respecta á súas cultura e ós seus ábitos, pero non no que respecta á súa condición de seres humanos e, polo tanto, de mortais. E é este feito o que non podemos esquecer.


Por qué gravaban os seus debuxos nas rochas e non os facían na terra ou na area? Non sería que non eran parvos, índa que o poidan parecer por vivir nunhas condicións nas que a tecnoloxía índa non estaba presente, e que sabían que un gravado nunha pedra perduraría no tempo? Non pretendían, pois, máis alá das súas crenzas e costumes, deixar algo propio na Terra para cando xa non estivesen?


 E é así que, nós, agora, facemos o mesmo. Cada un co seu, pero todos o facemos ou, senón, o faremos. Uns limítanse a facer méritos que sexan dignos de lembranza, outros procuran facer moitos amigos por aquilo de non caer no olvido e na soidade-alguén dixo que os seres humanos eramos animais sociais e non se equivocaba-. E outros fan arte, máis alá da necesidade de crear, coa que deixan algo para a posteridade.
Véxase, por exemplo, un grafiteiro de verdade e non aqueles que debuxan firmas ou garabatos nas fachadas ensuciando o ego artista dos que adícanse realmente a iso.

E, xa para rematar, hai outros, humanos e semellantes ós demáis- índa que pareza que non como ocorre tamén con aqueles que posúen fama- que, simplemente, fan verdadeiras obras de arte.

Presentación