Comezamos a lembrar...

Despois do teaser de presentación cómpre introducir un pouco mellor o que se vai tratar neste blog. E para iso debemos lembrar, lembrar a nósa vida de fai miles de anos. E non pretendo facer unha proclama da reencarnación, nin moito menos. Tan só pretendo que lembremos que hoxe, mañá, e no Neanderthal eramos seres humanos e, por tanto, iguais uns ós outros.



O medo a ser esquecidos, a que ninguén lembre o noso nome é un feito que, pensemos nel ou non, está aí e estivo sempre arraigado ós sentimentos dos homes. Quen non escribiu nunca o seu nome nunha parede? Quen non gravou unhas letras cunha pedra nunha árbore ou nalgunha outra superficie facendo gala de pouco civismo e, o mesmo tempo, de ser humano?
Facendo isto, índa que non se nos pase pola cabeza, o que pretendemos é que ese algo que fixemos, sexa o nóso nome ou un debuxo, quede para sempre ou, a lo menos, iso é o que nos gustaría. Todo ser humano desexa facer algo que perviva máis alá da súa propia mortalidade.


E cando vemos un petroglifo feito polo home castrexo podemos pensar moitas cousas: que era a súa maneira de conectar cos deuses; que marcaban as pedras por algún motivo simbólico... En resumo: pensamos que eran diferentes a nós. E pode que sí o foran no que respecta á súas cultura e ós seus ábitos, pero non no que respecta á súa condición de seres humanos e, polo tanto, de mortais. E é este feito o que non podemos esquecer.


Por qué gravaban os seus debuxos nas rochas e non os facían na terra ou na area? Non sería que non eran parvos, índa que o poidan parecer por vivir nunhas condicións nas que a tecnoloxía índa non estaba presente, e que sabían que un gravado nunha pedra perduraría no tempo? Non pretendían, pois, máis alá das súas crenzas e costumes, deixar algo propio na Terra para cando xa non estivesen?


 E é así que, nós, agora, facemos o mesmo. Cada un co seu, pero todos o facemos ou, senón, o faremos. Uns limítanse a facer méritos que sexan dignos de lembranza, outros procuran facer moitos amigos por aquilo de non caer no olvido e na soidade-alguén dixo que os seres humanos eramos animais sociais e non se equivocaba-. E outros fan arte, máis alá da necesidade de crear, coa que deixan algo para a posteridade.
Véxase, por exemplo, un grafiteiro de verdade e non aqueles que debuxan firmas ou garabatos nas fachadas ensuciando o ego artista dos que adícanse realmente a iso.

E, xa para rematar, hai outros, humanos e semellantes ós demáis- índa que pareza que non como ocorre tamén con aqueles que posúen fama- que, simplemente, fan verdadeiras obras de arte.